Park w centrum

[Connor]

Ryan:

- Pierwsza pojawiła się Irina. Spotkaliśmy się z nią w lesie. Chyba ją ktoś gonił.

[Irina]

- Nikt jej nie gonił. To była gra. Ona was szpieguje i teoretycznie nie powinienem ci tego mówić, bo też należę do tej... organizacji, która ją wysłała. Z tym, że ja mam ją zwinąć, bo zaczyna myśleć samodzielnie, a tego jej nie wolno.

[Connor]

Ryan:

Wsadził ręce do kieszeni i zamilkł. Od samego początku wiedział, że coś z nią nie tak. Wiedział! A Lloyd dał się nabrać, gorzej, jak przedszkolak...
Zaraz jednak zwinął dumę.
- Ona jest niebezpieczna? - cofnął się o dwa kroki, wyciągając z powrotem ręce z jeansów. - A w ogóle, to po co nasz szpiegujecie? - warknął.

[Irina]

Mężczyzna nie wytrzymał i zaczął się śmiać.
- Oczywiście, że jest niebezpieczna. Widzisz, ona pochodzi z programu, który miał za zadanie stworzyć wojowników idealnych. To maszyna zaprogramowana na zabijanie, od najmłodszych lat, dzieciak, wybrany jeden z milionów, który dorósł do swojej roli. Ale przyznam, jakkolwiek niebezpieczna, to jest fascynująca.

[Connor]

Ryan:

Zacisnął usta w i nadal przyglądał się blondynowi, spod przymrużonych oczu.
- Zadałem dwa pytania.

[Irina]

- Lubimy wiedzieć.

[Ryan]

- Ale ja nie lubię kiedy ktoś wie o mnie za dużo - prychnął.

[Irina]

Mężczyzna przewrócił oczami.
- Wiem o tobie dość. Ona też. Dziewczyna raczej nie. I jeśli cię to pocieszy, to dostałem rozkaz, żeby wyjechać natychmiast po złapaniu Raisy.

[Ryan]

- Być może - burknął. Fakt, że ktoś najprawdopodobniej grzebał również w jego przeszłości mocno go denerwował, bardzo delikatnie mówiąc.

[Irina]

- Będziesz mówił, czy nie? - zirytował się - Zauważ szczeniaku, że to ja mam za sobą człowieka, który mógłby cie w tej chwili zastrzelić.

[Ryan]

- I co, kurwa, z tego? - prychnął, wzruszając ramionami. Jego wzrok błąkał się gdzieś wśród rozpryskującej się wody fontanny.

[Irina]

Mężczyzna pokręcił głową, nie naciskał, uniósł tylko dłoń.
Chwilę później pojawiła się postawny mężczyzna o czarnych włosach i stalowoszarych oczach, błyszczących zimną pogardą. Szedł spokojnie, nie spiesząc się, jedną dłoń trzymając na plecach jasnowłosej dziewczyny, potykającej się obok niego. Iskra. Zielone oczy utkwiła w ziemi, a lewy policzek wyglądał na potraktowany z sierpowego.
Mężczyzna szarpnął  ją za włosy, tak by spojrzała w stronę chłopaka. Jej oczy rozszerzyły się gwałtownie w niemym zdumieniu. Jej oczy zwiększyły się jeszcze bardziej, kiedy poczuła zimną lufę na swojej szyi.
Jasnowłosy gwizdnął cicho.
- Nie przesadzasz, Jaymie? To jest bądź co bądź ulubienica twojej panny.
- Jeszcze raz nazwiesz Raisę moja panną, a tobie odstrzelę łeb.
Iskra odwraciła wzrok od Ryana, zielone oczy zawiesiły się na postaci jasnowłosego mężczyzny. Jej dłonie zacisnęły się w pięści.
- Mój ojciec wam tego, kurwa, nie daruje. Postaram się o to, sobaka tvoya mat .
- Nic ci sie nie stanie, moy malen'kiy, jeśli chłopiec będzie grzecznie mówił. I ty też sobie trochę porozmawiasz.

[Ryan]

Zerknął w stronę nowoprzybyłych. Odruchowo zareagował poruszeniem na widok Iskry. Napiął mięśnie, a w jego oczach odmalowało się coś pomiędzy zaskoczeniem i strachem, a właściwie ich mieszanką. Trwało to jednak tak krótko, że zdążył powstrzymać nawet nagłą chęć (zapalenia papierosa xD) wyszarpnięcie rąk z kieszeni. Prychnął cicho, jakby podświadomie próbując przykryć tamtą chwilę nierozgarnięcia. Albo po prostu uświadomił sobie, że zachowałby się jak skończony idiota, przejmując się kimś, kto tak go skrzywdził.
- Skąd pomysł, że obejdzie mnie jej krzywda? - zapytał lodowatym tonem.

[Irina]

Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie i kąciki ust jasnowłosego uniosły się w górę.
- Może ciebie nie. Ale ją tak. Prawda, Erin? Nie chcesz żeby kolejny chłopiec, który ci się podoba, zginął?
Dziewczyna drżała, paznokcie wbiły się w w skórę dłoni. Wzięła głębszy oddech.
- Prawda.
Omijała go spojrzeniem. Uparcie. James odsunął broń od jej skóry, ale nie opuszczał miejsca za jej plecami.
- Widzisz, ja też nie chcę, żeby powtórzyła się sytuacja z Aleksandrem. Ty będziesz mówić, chłopiec nie umrze, a my zgarniemy Raisę.
Utkwiła w jasnowłosym pełne bólu spojrzenie. Uniosła dłoń do policzka, ścierając krew, płynącą z niewielkiego rozcięcia.

[Ryan]

Westchnął, przyglądając się im od niechcenia znudzonym spojrzeniem. Właściwie to nie wiedział nawet jakich konkretnie informacji faceci spodziewali się usłyszeć. Ale jakoś to wszystko było mu obojętne.
To był system obronny jego umysłu, ukształtowany przez wydarzenia jakie miały miejsce w jego życiu. Miał wiele wad, ale w pewnych, określonych sytuacjach dawał, można powiedzieć, pozytywne skutki.