Polanka

[Ciri]

Spojrzała na Connora. Nigdy nie śpiewała i nie nuciła. Słuchała muzyki rzadko, tekstów uczyła się raczej na pamięć. Mogła wyrecytować "Na ślinę" czy "Niezapowiedzianą" albo "Small Bump". Nigdy nie odważyła się jednak tego nucić. Przywyczajona była traktować ciszę jako największą świętość. Świętość? To dobre słowo?

[Connor]

Urwał, pod wpływem wzroku dziewczyny.
Cicho westchnął, bawiąc się podświadomie palcami.

[Ciri]

Odwróciła wzrok, chociaż niechętnie. Miała wrażenie, że czuje czyjś wzrok na sobie. Wzrok, który powinna znać. Bellec? To niemozliwe! On nie żyje. Ale czy miała na to jakieś dowody?

[Connor]

- Co jest? - zapytał, ściągając brwi i uważnie się przyglądając Ciri. Z jej miny wnioskował, że coś jest nie w porządku, więc i jemu udzielił się niespokojny nastrój.

[Ciri]

-ktoś na nas patrzy.-na usta cisnęło jej się słowo "Bellec" ale tego nie powiedziała-Nie ma przyjaznych zamiarów.

[Connor]

Zacisnął usta i nie odezwał się. Nasłuchiwał. Nic nie dotarło do jego uszu, ale za to, wraz z nagłą zmianą kierunku wiania wiatru, wyczuł czyjś zapach. Wydał mu się znajomy...

[Ciri]

Rzuciła spojrzenie na Connora.

[Connor]

Znajomy... Na pewno znał tego kogoś, ale... Coś mu tam dzwoniło, ale nie wiedział, w którym kościele. Nie mógł sobie przypomnieć kim jest właściciel tego zapachu.
Zacisnął dłoń w pięść. Irytowała go zawodność własnej pamięci.

[Ciri]

-Bellec. To... To musi być on-wyszeptała.

[Connor]

Mało nie palnął się otwartą dłonią w czoło. No tak. Bellec.
Ale zdaje się, że kiedy ostatni raz się widzieli, coś mu obiecał. A Connor nie nawykł do łamania obietnic.
Podniósł się do przysiadu, zerkając na Ciri. Błyski w jego oczach mogły wiele powiedzieć.

_______________
Dwa pytania: Bellec jest sam i on pierwszy zacznie, czy jest tu przypadkiem? xD

[Ciri]

-Nie... Proszę. Czy to musi się tak kończyć?-spytała cicho, wiedząc już jaka będzie odpowiedź. Bo tak musiało być. Chyba, że stoczy ostatni pojedynek z Bellecem na jego warunkach. Jakoś pozbędzie się Connora na ten czas. Już spięła mięśnie by się podnieść i uciec, wołając dawnego mistrza. Chciała to skończyć. Spojrzała na chłopaka szmaragdowymi oczami, w których kryło się to pragnienie. Śmierci. Czy jej chciała? Teraz chyba już tak. Skończyła, co miała skończyć.
Sam. Jest przypadkiem , ale zauważył ich pierwszy. I dobrze wie, że mają przewagę. Bo Ciri może się teraz nie zawahać.

[Connor]

Zamarł, zdziwiony. Na chwilę jakby zapomniał o Bellec'u. Coś innego teraz zajęło jego uwagę, choć nie tracił na czujności.
- Ciri... Co ci jest? - najprawdopodobniej spodziewała się innego zdania. On sam też. Miał zamiar odpowiedzieć na jej pytanie. Ale nie zrobił tego. Może dlatego, że to, co czuł do tej tajemniczej, skrytej dziewczyny było silniejsze, niż chęć zemsty?... Nie wiedział sensu dalszego ukrywania tego faktu. A przynajmniej przed sobą. Jakoś nie był skłonny do powiedzenia tego Ciri. Może jednak to wszystko mu się tylko wydawało, przez to, że tyle razem przeżyli? Przyjrzał się jej. Po głowie chodziło mu tylko: Czy ona też...? Też to czuje...?
Nie domyślał się, co planowała.

[Ciri]

Co mi jest?Odwróciła wzrok i wstała. Wyszarpnęła z torby spore, ciężkie, skórzane rękawice i nałożyła je na dłonie. Alyss miała identyczne.
-Jemu nie chodzi o ciebie, Connor. Jemu chodzi o mnie. Nie mogę pozwolić tobie, byś z nim walczył. Ja...-przez chwilę chciała powiedzieć coś... Dwa słowa. Ale zrezygnowała-Ja nie mogę pozwolić sobie na stratę kolejnej osoby. Bellec jest od ciebie dżo bardziej doświadczony. Nie pokonasz go.
-Ja... Ja też nie-szepnęła po chwili już odwracając głowę. Postąpiła krok ku otwartemu polu. Tam miała mniejsze szanse na zwyciężenie walki, ale wydawało jej się, że Bellec się skusi.
Oni som słoooodcyyyyy... xD

[Connor]

// Jak chole*a xD

Podniósł się i zagrodził drogę dziewczynie.
- Ciri. Pozwól, że to ja będę walczył - powiedział poważnym tonem, tak do niego niepodobnym, kładąc dłoń na jej ramieniu - Nie po to tak ostatnio trenowałem, by teraz patrzeć, jak... - nie dokończył. Wiadomo było, o co chodzi.

[Ciri]

Coś w tonie jego głosu sprawiło, że nie wyrwała się. Nie powiedziała też nic. Patrzyła mu tylko prosto w oczy, zielonym spojrzeniem, w którym krył się strach i cała gama uczuć, których ona nie potrafiła zidentyfikować. Przesłanie było jasne: Nie umieraj. Nie musisz wygrać, po prostu nie umieraj.
Nie rozumiała swoich uczuć do niego, bo nie były w żaden sposób logiczne. Ale czy miłość kiedykolwiek była logiczna?