Lasek

[Connor]

- Jak na to wpadłeś, geniuszu? - żachnął się.
Ciężko westchnął i rozejrzał się machinalnie, wkoło. Po chwili ruszył w stronę Ciri.
- Trza by chyba się nią jakoś zaopiekować, czy pomóc - rzucił przez ramię do Logana - W takim stanie daleko nie zajedzie...

[Ciri]

Logan powoli skinął głową.
-Pytanie, czy będzie akceptować tą pomoc-mruknął.-Możesz do niej iść, ja się zajmę tym.
Wskazał na ciała walające się dookoła.

Ciri tymczasem zrezygnowała z dalszego przemieszczania. Siedziała pod drzewem próbując jakoś zatamować krwawienie. Nie wychodziło jej to, ręce trzęsły się za bardzo.

[Connor]

Mruknął coś tylko pod nosem i poszedł dalej, szukać dziewczyny. W końcu zauważył ją, siedzącą pod drzewem.
- Ciri! - zawołał, zanim jeszcze zdążył podejść bliżej - Co z tobą?

[Ciri]

Rzuciła mu dziwaczne spojrzenie. Trochę wystraszone, ale spokojne. Nie próbowała uciekać.
-Żyję jeszcze, jak widać-odparła rezygnując z prób zajęcia się ranami.
Wyjeła ze swojej torby tylko szczepionki, te, które podała wcześniej Connorowi i zaaplikowała je sobie. Potem po prostu oparła sie o drzewo i rozejrzała się dookoła.

[Connor]

Pomógłby dziewczynie, gdyby potrafił. Ale on w medycynie był totalnie lewy.
- Miałem raczej na myśli twoje zachowanie. Z minuty na minutę jest coraz dziwniejsze... - mruknął zmieszany, rozkładacąc bezradnie ręce. Ona wyglądała teraz tak, jakby nigdy nic takiego, jak bójka i próba zaatakowania Connora nigdy się nie wydarzyło.

[Ciri]

-Ty gdy się przemieniasz, panujesz nad swoją wilczą osobowością. Ja nie do końca. Czasami nie potrafię jej utrzymać i ona wyrywa mi się. Jest agresywna i niebezpieczna. Dlatego boję się przemieniać.-powiedziała cicho zaciskając dłonie.
-Spokojnie, długo tu nie pobędę. Zaraz się pozbieram.-dodała podnosząc na niego wzrok.

[Connor]

Wiedział już wszystko, co chciał wiedzieć. Ale nadal coś go trapiło. I to chyba również wiązało się z Ciri. Po chwili udało mu się sprecyzować to uczucie: nie chciał, by odchodziła. Nie wiedział czemu, ale po prostu nie chciał.
- Nie musisz odchodzić... - rzucił, niby to niedbale, jednak po jego oczach wyraźnie widać było, że zależy mu na tym trochę bardziej, niż wskazywałby ton głosu.
Obejrzał się za siebie, jakby sprawdzając, czy nagle nie pojawi się Logan, tuż za jego plecami. W sumie wolałby, żeby sprzątanie bałaganu, jaki zostawili, trochę czasu mu jeszcze zajęło.

[Ciri]

Uśmiechnęła się do niego. Po raz pierwszy bez strachu, szczerze. Sama była zaskoczona swoją reakcją. Chłopak ją intrygował, bo nadal nie potrafiła go rozszyfrować, dopasować do utartych schematów.
-Dzięki-odparła.
Po chwili rzuciła znaczące spojrzenie na miejsce obok siebie.
-Będziesz tak stał?

[Connor]

- A nie zaatakujesz mnie? - rzucił żartem i podszedł, nie czekając na odpowiedź. Usiadł po turecku obok niej.
Uświadomił sobie, że jakby popatrzyć z boku, pewnie wyglądają jak starzy, dobrzy znajomi. Nie udało mu powstrzymać uśmieszku. Przecież ich drogi się skrzyżowały tak niedawno. Sam jednak odnosił wrażenie, że od chwili pojawienia się dziewczyny nie minęło zbyt wiele czasu.
Tak samo od śmierci jego rodzeństwa. Spuścił głowę, wbijając smutne spojrzenie w ziemię.

[Ciri]

-Będę grzeczna, jeśli ty będziesz trzymał łapy przy sobie-prychnęła, ale w oczach błysnęły jej wesołe iskierki.
Zerknęła na Connora.
-Co jest?-zauważyła to , że nagle stracił humor.

[Connor]

Podniósł głowę i zerknął na Ciri. Potem przeniósł wzrok gdzieś w górę, zadzierajc przy tym trochę głowę. Miał ochotę odpowiedzieć: Nic. Ale zamiast tego powiedział:
- Ostatnio straciłem siostrę, o czym już wiesz... Ale też i brata... Oni byli dla mnie najważniejsi... No i nie mam już żadnych żyjących krewnych.
Westchnął. Stopniowo zaczynał się już godzić z tym faktem, ale świeże rany nadal bolały.

[Ciri]

-Znam twój ból... Wiele lat temu straciłam siostrę, później brata. Przez jakiś czas nawet winiłam Alyss za jego śmierć. Odebrano mi najważniejszą osobę. A potem zrozumiałam, że ona rozpacza nawet bardziej niż ja. Bo ja miałam wojsko, a ona nie miała nic. Dannyl był wszystkim.-spoglądała w dal wracając pamięcią do tamtych wydarzeń.
-Teraz i ja nie mam nic. Nie ma wojska, bo nie potrafię tam wrócić. Nie ma przyjacioł, zabrał ich los. Nie ma rodzeństwa. Nic... -skończył gwałtownie pochylając głowę. Nie lubiła gdy ktos mógł patrzeć na jej słabość.

[Connor]

- Więc znajdujemy się w podobnym położeniu - rzucił z gorzką ironią. Odwrócił głowę, widząc, że dziewczyna się wstydzi.
Nie śmiał jej choćby dotknąć, w geście pocieszenia, czy jedności. Obawiał się, że mogłaby to źle zrozumieć. Siedział więc tak, nie odzywając się więcej.

[Ciri]

-Ta... Pytanie, jak długo. Nie bardzo potrafię się dostosować do innych. Znalezienie sobie miejsca przekracza chyba moje umiejętności-odparła podnosząc głowę.
Nie oczekiwała odpowiedzi. Zabandażowała ranę do ramieniu.

[Connor]

Znów przeniósł wzrok w jej stronę. Wziął do lewej ręki jakiś kamyczek i odruchowo zaczął się nim bawić.
- To nie masz zamiaru tutaj zostawać? - zapytał w końcu, z nutką żalu w głosie. Nie chciał, by odchodziła, bo w jej towarzystwie było mu jakoś tak raźniej.