Kręte uliczki

[Jon]

Zaryzykował i wychylił się, by sprawdzić, co robi dziewczyna. Cofnął się, kiedy tylko się odwróciła w jego kierunku.
To może jednak ta sypialnia? W sumie nie sprawdził nawet, czy jest tam okno. Może akurat uda mu się zwiać? Obrócił się na pięcie i... rąbnął w jakiś kredens czy półkę.
Zamarł w bezruchu, z przekleństw cisnącym się na usta. Usłyszała, czy nie?... Najciszej, jak tylko mógł rzucił się do najbliższych drzwi - czyli tych od sypialni.

[Fox]

Zatrzymała się, uważnie nasłuchując. To akurat nie mogło jej się zdawać. Szybkim krokiem ruszyła w kierunku hałasu, odstawiając butelkę z alkoholem na blat. Zerknęła w stronę łazienki, ale ów dźwięk nie dobiegł do niej stamtąd. Weszła do sypialni, ostrożnym, miękkim krokiem i zatrzymała się, zdumiona, widząc Jona.
Wyprostowała się, postępując krok w tył, by ułatwić sobie drogę odwrotu. Nie bardzo wiedziała co zrobić, była bez broni, więc tylko stała obserwując go przestraszonym, ale czujnym wzrokiem.

[Jon]

Zatrzymał się. Nie zdążył zniknąć, zanim nakryła go właścicielka mieszkania.
Był poddenerwowany. Nie miał co zrobić z rękami, toteż co chwila znajdowały się w innym położeniu.
Tym razem pozwolił sobie na niecenzuralne słówko. Co robić? Nawet nie próbował się tłumaczyć, wiedział, jak irracjonalnie brzmiałaby jakakolwiek wymówka.

[Fox]

Zdaniem Fox sytuacja była patowa. On nie mógł zwiać, a ona nie bardzo mogła coś zrobić. Jakakolwiek walkę w obecnym stanie przegrałaby.
- Mówiłam ci już, że nie mam twojej rzeczy - powiedziała cicho, starając się jakoś znaleźć wyjście z tej dziwacznej sytuacji.
- Więc mógłbyś ruszyć dupę z mojej sypialni.

[Jon]

- Ale mogłabyś łaskawie powiedzieć, kto ją ma - warknął, biorąc się w garść. Co prawda, raz już udowodnił, że potrafi jedynie straszyć, ale co miał do stracenia? Inaczej i tak nic nie uzyska. Postąpił krok do przodu.

[Fox]

Cofnęła się o krok, dotykając plecami ściany. Strach po raz kolejny zdławił głos w jej gardle. Pokręciła więc tylko głową, szybkim gestem patrząc na niego z coraz większym lękiem.

[Jon]

- Bo? - przechylił lekko głowę. Kolejny krok.

[Fox]

Czuła jak jej puls przyspiesza i wpatrywała się w niego niczym zaszczute zwierzątko, pobladła ze strachu, z dłonią przyciśniętą do piersi, która unosiła się regularnym, szybkim oddechu. Nawet nie błądziła wzrokiem w poszukiwaniu ucieczki.

[Jon]

Zamiast dalej się zbliżać, przysiadł na skraju łóżka. Wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę.
- Aż tak się boisz tego ktosia, że nie chcesz go wsypać? - niby zapytał, ale odpowiedź była oczywista i właściwie jej nie oczekiwał.
- To on cię tak załatwił?

[Fox]

Zbladła jeszcze bardziej i odwróciła wzrok.
Po chwili wahania skinęła głową.
- Jestem jego dziewczyną - powiedziała cicho.

[Jon]

No, nareszcie jakiś kontakt.
- I jesteś z nim, mimo, że cię bije?

[Fox]

- Nie bije bez powodu - skłamała nadal nie patrząc na Jona.
- Dzięki niemu nikt inny mnie nie dotknie.

[Jon]

Ledwo stłumił chichot, który był zdecydowanie nie na miejscu.
- Może i nikt inny nie dotknie, wystarczy, że on sam robi to za wszystkich pozostałych - skwitował.
Po chwili dodał:
- A gdybym ja teraz zechciał cię skrzywdzić? Gdzie twój bohater?

[Fox]

- A chcesz? - gdyby mogła, cofnęłaby się jeszcze bardziej.
Wlepiła w niego zastraszone spojrzenie ciemnych oczu.

[Jon]

- Załóżmy, że chcę. Nie uratuje cię.