Dom myśliwego

[Ciri]

-Chcę. Chyba, że ty nie chcesz mówić - odezwał się John.
Ciri przypatrywała mu  się zielonymi oczami, później przeniosła wzrok na Connora. Zbliżyła się ostrożnie, tylko po to by usiąść obok, na wyciągnięcie ręki od niego.

[Connor]

- Asasyni.
Dziwnie się poczuł, wypowiadając to słowo. Do niedawna był jednym z nich. Tyle czasu, życia poświęcił Zakonowi. A teraz jest ścigany przez dawnych współbraci. Szczerze mówiąc, sam już nie wiedział, po czyjej stronie była racja.
Kiedy Ciri się zbliżyła, odniósł wrażenie, że jeszcze nie wszystko stracone. Może nie było za późno na odnalezienie zagubionego szczęścia?
Musiał się naprawdę hamować, by jej nie przytulić albo nie... pogłaskać. W końcu robiła za psa.
Spuścił głowę. Nie chciał, by zauważyła jego nienaturalnie wielkie źrenice.

[Ciri]

Odruchowo zjeżyła się. Ale... Jak to? Dlaczego? Machnęła ogonem i tykła go nosem.
- Serio? Dlaczego? - myśliwy wydawał się być zaskoczony.

[Connor]

Nadal nie podnosił głowy.
- Jeszcze trzy miesięce temu sam należałem do Bractwa. Ale potem dałem w zęby niedoszłemu sprzymierzeńcowi no i ... Mistrz tak jakby się wkurzył - westchnął.
Powoli wyciągnął rękę i położył na karku wilczycy, starąc nie patrzeć się jej w oczy.

[Ciri]

Otarła się mocniej o jego dłoń, ale nie podniosła na niego wzroku. To jej wina, gdyby mu tego wszystkiego nie powiedziała, nic by się nie stało.
- Nie wiem, czy chcę znać powód, dla którego komuś przyłożyłeś - westchnął John.
- A w czym mogę ci pomóc, bo jak rozumiem, nie wypuścili cię na wolność zbyt chętnie.

[Connor]

Przygryzł dolną wargę. Nigdy nie wyzbył się tego zwyczaju. Tak, jak i wcześniej oznaczał on zakłopotanie.
Nie chciał, żeby Ciri widziała tę paskudną ranę. Jeszcze by jej się zrobiło niedobrze i zabrudziłaby szanownemu panu gospodarzowi dywanik.
Ale co miał zrobić? Prosić Winchestera, żeby wyprosił z pokoju psy, bo wstydzi się zdjąć przy nich ubranie? Bynajmniej nie poważnie.
Wybrał moment, w którym wilkokrwista na niego nie patrzyła i podwinął trochę koszulę, by facet mógł zobaczyć, o co chodzi i zaraz ją opuścił.

[Ciri]

- Czy ty jesteś szalony? Tyle czasu łazić z taką raną? - myśliwy podniósł głos, dłonią odsuwając Ciri na bok.
- Trzeba to zdezynfekować. I zaszyć.
Po chwili szukania wyjął butelkę wódki ( wino ma za dużo cukru ^^ ) i sprzęt do zaszywania.

[Connor]

Wzruszył tylko ramionami. Kiedy był naćpany, takie rzeczy obchodziły go akurat najmniej. Chyba, że po jakimś czasie znowu wracał ten piekielny ból, a on nie miał przy sobie kolejnej działki.

[Ciri]

- Dawaj to - prychnął.
Ciri odwróciła wzrok i odeszła na bok, by położyć się na podłodze.

[Connor]

Ściągnął koszulę. Złożył ją plamą krwi (jedno i na końcu) do środka, żeby nie zaciapać wszystkiego dookoła.

_______
Nah, wim, w fonie mam wklepane z dwoma v.v

[Ciri]

Myśliwy otworzył butelkę.
- To zaboli. Mocno.
Z zaskoczenia polał alkoholem ranę.

[Connor]

Pewnie by bardziej zabolało, gdyby nie ćpał niedawno. Ból doszedł do niego jak zza ściany. Na wpół demonstracyjnie jęknął. Aż tak odporny jednak już nie był.

[Ciri]

Winchester otarł ranę sterylnym materiałem i zaczął zszywać. Ciri patrzyła w podłogę. Poczucie winy paliło ją od środka, wszystko było przecież jej winą. Dlaczego wtedy odeszła? Nie potrafiła odpowiedzieć. Poczuła się zagrożona, chyba o to chodziło? Kiedy? Gdy któregoś dnia, uśmiechnęła się patrząc jak on wchodzi do pokoju, gdy patrzyła jak wracał po asasyńskich misjach, gdy dbała o jego rany. Wtedy zaczęła się bać, że przecież może go stracić. I wiedziała, że ból jaki ona odczuje, gdy on odejdzie na zawsze, będzie zbyt silny. Instynktownie chciała się przed nim uchronić, więc odeszła. Po to, by go nie stracić, odeszła. Śmieszne? Tak. Nie potrafiła stworzyć prawdziwego związku.
Myśliwy oderwał nić i mruknął coś do siebie, zadowolony. Odsunął się i poszedł umyć ręce.
Ciri podniosła się, gdy tylko wyszedł. Spojrzała na Connora z wstydem w zielonych oczach.

[Connor]

Przestał walczyć z narkotykowym odurzeniem, które stopniowo ogarniało jego umysł. Pozwolił sobie delikatnie odpłynąć, pozostawiając jedynie resztki świadomości w pogotowiu.
Do ćpania wrócił jakieś półtora miesięca temu. Nie mógł już znieść tego bólu i strachu. Tak, on się bał. Właściwie nie o swoje życie, ale o to, że w jego poszukiwaniu asasyni mogli próbować dowiedzieć się czegoś od Ciri. Niekoniecznie delikatnie. Walczył z pokusą, by tego nie sprawdzić, jeśli trzeba by było, nawet poddać się asasynom, ale wiedział, że gdyby pojawił się w tamtej okolicy, mógłby raczej więcej biedy napytać ukochanej. Więc szukał pokrzepienia w prochach. Diabli wiedzą, w jaki sposób je zdobywał.
Wsparł się na rękach, by utrzymać się w pozycji siedzącej.
- Nie patrz tak, bo się popłaczę - wymruczał pod nosem.

[Ciri]

Westchnęła ciężko. Ignorując zagrożenie w postaci nadal nieobecnego Winchestera przemieniła się. Podeszła bliżej  i wyciągnęła dłoń jakby chciała go dotknąć, ale zaraz cofnęła rękę.
- Ćpałeś? Connor...