Mieszkanie Alyss/Ciri

[Ciri]

-On-wskazała na Dean'a-zwinął wam Connora, który był... najwyraźniej pijany. Musiał go czymś oszołomić, najpewniej jakimś narkotykiem. Mnie obezwładnił tutaj. Chyba zamierzał zabić Connora. Ale ja znowu zabiłam niedoszłego zabójcę.
Wzruszyła ramionami podnosząc się z klęczek.
-Przenieście go tam-wskazała na łóżko i Connora- Tutaj ciężko będzie mi go opatrzyć.

[Connor]

Drake skinął głową na Toma i przenieśli nieprzytomnego Connora. Oczywiście obaj wiedzieli, dlaczego ten się wcześniej upił, ale zgodnie postanowili przemilczeć ten fakt. Chwilę później pozbywali się już trupa, z iście zawodową wprawą.

[Ciri]

Zabrała się do zakładania prowizorycznego opatrunku na ramię Connora. Zszyć będzie je mogła za kilka godzin gdy zmniejszy się opuchlizna. Nad raną założyła opaskę uciskową, żeby zmniejszyć upływ krwi. Dopiero po tym spojrzała na żebra. Miała nadzieję, że żaden ważny narząd nie został uszkodzony.

[Connor]

Asasyni uporali się z ciałem Deana. Wrócili jeszcze na chwilę, żeby upewnić się, czy wszystko jest już dobrze i zniknęli. Trzeba było w końcu zdać relację Mistrzowi.

[Ciri]

Skończyła. Chwile stała w progu, obserwując go. Potem podreptała do łazienki, żeby zmyc z siebie krew. Westchneła opierając czoło o chłodna tafle lustra. Potrzebowała chwili, żeby to wszystko ogarnąć. Wyszła juz w miarę zorganizowana. Zajrzała jeszcze do Connora, a potem poszła się przespać. Ciri doskonale wiedziała, że będzie musiała co pół goziny wstawać, by zdjąc opaske uciskową z ramienia Connora, by wznowić przepływ krwi.

[Connor]

W końcu wróciła mu świadomość. Powoli uniósł powieki i rozejrzał się po pokoju, a potem, kiedy zorientował się, że aktualnie jest sam w pomieszczeniu, spojrzał po sobie. Obecność opatrunku jakby potwierdzała, że nic złego się później nie stało. Był pewien, że założyła go Ciri.
Spróbował się podnieść, ale szybko dotarło do niego, że teraz jeszcze nie da rady. Czuł się co najmniej jak worek treningowy. Bolała go głowa, klatka piersiowa, ramię... Przymknął oczy z cichym westchnieniem.

[Ciri]

Obudziła się z trudem otwierając oczy. Ile ostatnio spała? 2 godziny, czasem 3. To bardzo mało. Ale będzie jeszcze miała czas się wyspać. Zwlekła się z fotela, niemal następując na leżącą obok Biankę. Kotka leniwie usnęła się na bok.
Ciri ostrożnie, niczym duch podeszła do łóżka i zaczęła rozwiązywać opaskę na ramieniu Connora. Piekły ją oczy, a głowa bolała niemiłosiernie. Pierwsze oznaki chorobliwego braku snu.

[Connor]

Pewnie zaraz znowu by zasnął, ale kiedy wyczuł obecność Ciri momentalnie odechciało mu się spać. Oczu jednak dalej nie otwierał, pozostając w bezruchu. Oczywiście nie miał pojęcia, dlaczego tak robi, ale skoro coś mu tak podpowiadało...

[Ciri]

Taka sugestia, że już mam rozpocząć ckliwą przemową, nieprawdaż?
xD

[Connor]

Jup, nie mogę się już doczekać xD

[Ciri]

Usiadła na brzegu łóżka, z wahaniem. Rzuciła szybkie spojrzenie na twarz Connora, a później spuściła wzrok.
-Wiesz, kiedys za każdym razem patrząc na te dziewczyny, które nie chciały zadzwonić do chłopaka, spotkac się i udawały niedostępne, by nie wyjść na desperatki,uśmiechałam się drwiąco. Nie wierzyłam w coś takiego. Zabawne, że i ja teraz nie potrafię powiedziec tobie kilku waznych słów prosto w twarz. Jestem tchórzem, ale cóż zrobić? Kiedy tylko dojdziesz do siebie i Logan się zjawi, wyjadę stąd. Pewnie sie więcej nie spotkamy. Może to i dobrze? Może będzie ci lepiej. Ułożysz sobie życie. Ja... Ja nie potrafię. Juz próbowałam, nie udało się. Nie jest mi to najwyraźniej dane. Znajdę sobie miejsce do życia. Z kilkoma kotami-gorzki uśmiech na jej twarzy-Dam sobie radę.
Podniosła się. Chwilę spoglądała na niego, w połmroku. Pochyliła się i delikatnie musnęła ustami jego policzek.
-Może bez siebie będzie nam lepiej-szepnęła i wyszła z pokoju.
Ej ale ona krótka wyszła.

[Connor]

Ciężko było mu uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszał. Wydało się to takie nierealne, niemożliwe. A jednak. Przecież nie śnił teraz. Poczuł, jak do oczu powoli napływają mu łzy, nie wiedział tylko, z jakiego powodu. Z radości? A może ubolewania nad smutkiem każdego z nich, kiedy myśleli, że są odosobnieni w swych uczuciach?
Przełamując bariery bólu, zmusił się, by wstać z łóżka. W tej sytuacji nie mógł spokojnie leżeć, jakby nigdy nic się nie stało. Serce waliło mu jak młot, kiedy opierając się jedną ręką o ścianę, przeszedł do tego pokoju, co dziewczyna. Zatrzymał się w progu.
- Ciri... - nawet teraz, kiedy świadom był jej uczuć, ciężko było mu to wypowiedzieć. Zawiesił się w tym miejscu, zbierając myśli, dokładnie analizując każde słowo, które zamierzał wypowiedzieć, układając i odrzucając całe zdania.

[Ciri]

Odwróciła się w jego kierunku, a potem na jej twarzy pojawiło się rozdrażnienie.
-Nie powinieneś wstawać-powiedziała cicho starając się na niego nie patrzeć i z trudem wymusiła u siebie najchłodniejszy ton głosu.
Bała sie tego co on powie. Wyśmieje ją?

[Connor]

Stał dalej, jakby wcale nie usłyszał tego, co mówiła do niego. Jej ton również go nie przejął, wiedział, że jest udawany.
- Chciałbym tylko, żebyś wiedziała, że... Jeśli... Jeżeli wyjedziesz, to ja z tobą.
Oparł się o futrynę, spoglądając na Ciri niepewnym wzrokiem.

[Ciri]

Cofneła się o krok, zaskoczona. Chwile patrzyła na niego, z mieszanką uczuć i emocji w oczach.
-Na pewno nie w tym stanie-powiedziała wreszcie-A teraz rusz tyłek i wracaj do łóżka, bo twoi koledzy już poszli i jeśli zemdlejesz mi tutaj, to ja cię nie przeniosę.
Usmiechnęła się przy tym lekko, psując całą wymowę "groźby".