Amazing Monster Wolf's World

Connor:

Przygryzł wargę.
- Nie wiesz, kiedy wróci Winchester? - spytał, nagle zmieniając temat, by przypadkiem nie okazał zbyt wielkiego rozrzewnienia.

Zadrżał. Rozpamiętywanie tego nadal jeszcze go bolało. Bo to była jego wina.
- Nie bój się, nie stanowi dla ciebie rywalki - nie chciał wprowadzać grobowej atmosfery. Sam też by się w niej źle czuł.
- Nie żyje. Złoty strzał... Przeze mnie... Wtedy też ćpałem. Wciągnąłem w to i ją. Miała jeszcze tyle życia przed sobą, kochającą rodzinę. Wierzyła, że mi pomoże, a stało się odwrotnie...
Wyciągnął dłoń z kieszeni, zostawiając woreczek w spokoju.

- Przykro mi - odparł. Powoli objął ją ramieniem, przytulił. Jej historia zbyt go poruszyła, by rozpamiętywać własne urazy. Uwierzył jej. Nie miał pojęcia, że podpisuje tym samym na siebie wyrok śmierci.
Było mu jej żal. Był zbyt ufny.

Lloyd:

Cicho westchnął. Odwrócił na chwilę wzrok.
Nie wyczuł wcale podstępu. Przeciwnie. Poczuł się zraniony, dlatego, że został oszukany przez osobę, której zaufał i która zaczęła coś dla niego naprawdę znaczyć...
- Mów - ...mimo to chciał chciał wysłuchać, co miała mu do powiedzenia.

Zerknęła przeciągle za Natashą. Sama już nie wiedziała, co o tym myśleć. W końcu ona była przecież jej jedyną rodziną. I zdaje się, że przecież za nią chyba wcześniej tęskniła. Tak trochę.
Tyle, że nie przywykła do okazywania takich uczuć.
Z przekleństwem na ustach podniosła z ziemi swój sztylet. Wzięła kilka szybkich oddechów i zacisnęła zęby. Mocno chwyciła rękojeść i wbiła sobie ostrze w ramię. Wyjąc z bólu szarpnęła w dół, otwierając kolejną ranę. Drżącymi palcami zaczęła grzebać w ramieniu. Chwilę to potrwało, ale w końcu mała, siwa płytka trafiła pod jej obcas.
Czemu to zrobiła? Nie wiedziała.
Wątpliwości.
Szybko zajęła się prowizorycznym opatrunkiem na najbardziej krwawiące rany i najzwyczajniej w świecie uciekła, zacierając za sobą ślady.

Ryan:

Wsadził ręce do kieszeni i popatrzył na Iskrę. Kąciki ust zaczęły mu delikatnie dragać, aż w końcu po prostu się roześmiał.

Ryan:

- Wiesz, może nie będą specjalnie protestować.
Uśmiechnął się delikatnie. Tym razem szczerze. Jakoś nie poczuł się obrażony. Skoro dodała "bez urazy" to znaczy, że nie był dla niej tak całkiem nikim. Hmm, zresztą, przyszła na spotkanie. Nie pierwsze.

- A co mi przyjdzie z pierwszej, bądź drugiej opcji? Nic. Więc mi to obojętne, czy pójdziesz, czy poczekasz  - rzuciła, wzruszając ramionami.