Salon, ogród itp. w jednym xD

[Ciri]

- Mhm... - mruknęła tylko, podnosząc się ostrożnie.
Nie patrzyła na niego. Po prostu... nie. Nie umiała teraz na niego spojrzeć.
Ostrożnie dotknęła rany na karku, bo czuła krew spływającą jej po plecach. Zerknęła na swoje palce. Szkarłatne.
Zamrugała szybko, by odzyskać ostrość widzenia. Jeszcze tego brakowało, żeby tu zemdlała.
- Nie zmuszę cię do niczego. Nie chcę, żebyś czuł, że jesteś z mną, bo tak trzeba. Dam sobie radę sama.
Głos miała cichy, lekko drżący niepewny. Nadal na niego nie patrzyła. Oznajmiła mu fakt, nie chcesz - nie musisz. Dziecko nie musi mieć ojca. Albo je odda, przecież to oczywiste, że znowu wpakuje się w kłopoty i sobie nie poradzi. Znajdzie mu miłą, dobrą rodzinę. Chociaż... Plan do niczego, dzieciak jest przecież wilkokrwisty. Czy są rodziny zastępcze dla nieludzi?

[Megan]

Connor:

Zamurowało go.
- Nie, czekaj. Najpierw trzeba cię opatrzyć, bo to chyba coś poważniejszego, skoro zaczynasz bredzić - skwitował, idąc po apteczkę.

[Ciri]

Zaczekała aż wróci.
- Nie bredzę. Nie wiem co zamierzasz. Nie zmuszaj się.
Odwróciła wzrok.

[Megan]

Connor:

Mało nie rypnął tą apteczką o podłogę, czy ścianę.
- Ty lepiej od razu powiedz, prosto z mostu, że mnie nie chcesz i właśnie próbujesz pozbyć.

[Ciri]

- Ja cię nie chcę?! Nikt nie będzie na tyle głupi, żeby mnie wziąć, ty... ty... - nie znalazła wystarczającego epitetu.
- Gdybym cię nie chciała, to bym ci nie powiedziała!

[Megan]

Connor:

Przekrzywił głowę.
- Ah tak... - zrobił minę filozofa - Więc to tak zachowują się kobiety w ciąży?...
A po chwili dodał:
- Ty, czekaj, może ja faktycznie się jeszcze zastanawię!

[Ciri]

- Zastanów się. Będę wyglądać jak wieloryb. Ono będzie wilkokrwiste - uśmiechnęła się jakoś tak smutno.
- I planuję wyjechać stąd. Dla dobra dziecka. Z tobą lub bez ciebie.

[Megan]

Connor:

Odchrząknął.
- Chciałbym zauważyć - tu wskazał na armię śpiących rycerzy - że żadne z nas bezpieczne tu nie będzie.
Podszedł bliżej niej.
-... Pokaż to. Rana jest poważna?... - wtrącił.
- Nie wierzysz, że cię kocham i nie zostawię?

[Ciri]

- Boję się ciebie. Boję się, że któregoś dnia mógłbyś zniknąć. Nie chcę żebyś odszedł. Dlatego, że cię kocham, daję ci wybór. Jeśli chcesz - znikniesz.
- Nic poważnego. Trzeba mi tylko nastawić ramię.
Nie patrzyła na niego. Odwróciła twarz.

[Megan]

Connor:

Uśmiechnął się lekko. To było nie logiczne, ale zarazem na swój sposób jednak tak.
- Pókim żyw, nie zostawię cię.
Pogłaskał ją delikatnie po policzku. Wstał.
- Dawaj to ramię.

[Ciri]

Uśmiechnęła się.
Ostrożnie odwinęła rękaw.
- Tylko szybko, proszę. I chyba cię kocham.

[Megan]

Connor:

- Fajnie, że jesteś tego pewna.
Starał się zrobić to na tyle delikatnie, na ile się dało. I szybko, zgodnie z życzeniem.

[Ciri]

Pociemniało jej w oczach, musiała się o niego oprzeć.
- Wiem, że to straszne w tym momencie, ale fajnie pachniesz. I kocham cię tak na pewno. Niezależnie od tego, co powiem kiedyś.

[Connor]

- Tak jakby... Ode mnie czuć tylko krew - nie wiedział, czy ma się bać czy śmiać. Faktycznie, ubrania miał nią przesiąknięte. Ale nie była to tylko jego krew.
- A co masz zamiar powiedzieć kiedyś?

[Ciri]

- Nie tylko krew. To jest czwarty miesiąc, jeszcze pięć przed nami. Zdążę cię jeszcze obrazić. A poród to podobno najgorszy ból, więc będę musiała mieć się na kogo drzeć.
Uśmiechnęła się lekko?