Salon, ogród itp. w jednym xD

[Irina]

Ciri:

Opieprzyła Tony'ego, gdy tylko dojechali na miejsce. Nie obraził się, wiedział, że zawinił. Wyszła następnego dnia, mimo tępego bólu w dole brzucha, a wszystko ze stresu.
Podeszła do Connora z pytaniem wymalowanym na twarzy.
- I jak? - zapytała cicho.
Obejrzała się za czymś o co mogłaby się oprzeć, bo ból zwalał ją z nóg. Był nowy, inny i napełniał ją całą instynktownym przerażeniem, o życie tego małego stworzenia. Oczywiście, miała medyczną pewność, że wszystko będzie z dzieckiem dobrze, że to tylko stres, ale i tak się bała.

[Jon]

// Teraz Bitwa Narodów? ^^

[Irina]

//Nom ^^
Tylko dobrze by było gdyby ona powiedziała mu o ciąży.

[Jon]

Connor:
// Noo problemoo... xD Zrobią odwrót do domu, to jest mini forteca. Tam w spokoju, w swoich "ostatnich chwilach" będzie miała czas na spowiedź xD

- Przecież wiesz, że... - urwał, zupełnie jakby nie wiedział, co ma dalej mówić. Ale nie o to chodziło.
Ten szmer... To nie był wiatr.
On brzmiał... jak cicha rozmowa...
- Ciri, nikt z tobą nie przyszedł?
... lub wydawane szeptem komendy.

Megan:
- Wszyscy na miejscach - Will złożył meldunek przez komunikator. Przycisnęłam maleńki guziczek na słuchawce w uchu.
- Świetnie. Przygotować się.
- Gotowi - nadeszła odpowiedź.
Uśmiechnęłam się, obserwując tą dwójkę z ukrycia. To moja pierwsza misja i zarazem chyba najważniejsza. Zakon postanowił powierzyć mi dowództwo, mimo, iż mam niską rangę. Potrzebują widocznie mojego doświadczenia, szczególnie, w tym złym dla Bractwa czasie. No, a dla mnie to świetna okazja do awansu. Dysponując czterema ludźmi to nie może się nie udać. Zdracja pójdzie na wieczny spoczynek.
Dla Zakonu.
Dla rodziców. Dla matki i ojca.
Czas działać.

[Irina]

Ciri:
Serce podskoczyło jej do gardła.
- Nie. Nikogo ze mną nie było.
Rzuciła mu lekko spanikowane spojrzenie.
Powstrzymała chęć rozejrzenia się dookoła.

[Megan]

Connor:

- Jest źle... - mruknął. Lekki podmuch powietrza przyniósł mu dwa obce, kiepsko zamaskowane zapachy od strony domu. Jeden pewnie na dachu, drugi gdzieś z boku. Nie mógł długo zwlekać z decyzją. Wiedział, że musi ich być więcej.
Nie może dopuścić, by cokolwiek stało się Ciri.
- Musimy dostać się do środka - od drzwi dzieliły ich trzy-cztery metry. - Szybka akcja, nie ma czasu na walkę. Biegnij pierwsza.
Skinął na nią głową i nieznacznym ruchem ręki odbył noża do rzucania.

[Irina]

Ciri:

Wzięła głębszy oddech, by powróciła żołnierska zimna krew. Ludzie nie lubią publicznego okazywania uczuć, czują się nieswojo.
Uśmiechnęła się więc lekko i pocałowała go, trochę niepewnie, by moment później złapać go za nadgarstek i pociągnąć za sobą do środka. Jej uścisk był trochę zbyt mocny, zbyt nerwowy, by mogła być tak spokojna jak zawsze.

[Megan]

Connor:

Uśmiechnąłby się, gdyby tylko miał na to czas. Ciekawa zagrywka.
Poprzesuwał wszelkie zasuwki i przekręcił klucze w zamkach. Potem rzucił się do okien, blokując je i opuszczając ciężkie, stalowe płyty oraz polecając Ciri, żeby robiła to samo. Przy okazji zapalił światło, by nie zapanowały całkowite ciemności.
Zyskali chwilę czasu.
Popatrzył na Ciri. Przez niego była teraz w niebezpieczeństwie. Chole*nym niebezpieczeństwie. Bo nie mógł usiedzieć na tyłku i pokazał się w mieście. Teraz wiedzą, że żyje. I nie odpuszczą.
- Musimy szybko wymyśleć jakąś pułapkę - mruknął, gromadząc swój arsenał.

Megan:

- Gówno mnie to obchodzi! Macie coś wymyśleć! Tam trzeba dostać się w tej chwili! - wywarczałam, starąc się nie przesadzać z podniesionym tonem.
- Tom! Sprawdź dach! Jade, co z oknami? Mark, drzwi! Szybko, ludzie! - Byłam wściekła, owszem. Moje pierwsze zadanie. Ledwo się zaczęło, już się sypie.
Tyle, że ja nie pozwolę wywieść się w pole.

[Irina]

Ciri:
- Connor... Skup się na chwilę. Mam ci coś ważnego do powiedzenia. Proszę - patrzyła na niego, lekko wystraszona.
Zacisnęła palce na nadgarstku drugiej ręki, wbijając w nią paznokcie.

[Megan]

Connor:

- No chyba nie w tej chwili? Wiesz, oni tak jakby właśnie próbują nas zabić - jedynie zerknął przelotnie na Ciri. Więcej uwagi poświęcał broni. Było jej raczej wystarczająco, choć nie każda, jak ukochany łuk Connora, nadawała się w obecnej sytuacji. Ukrytych ostrzy nie posiadał już od jakiegoś czasu, ściślej, od ucieczki z asasyńskiej bazy. Zostało więc kilka noży zwykłych i do rzucania, para pistoletów, odrobina trucizny... Jakaś pałka, w postaci np. wałka do ciasta też powinna być...

//
Pszczółka Rozpierdółka atakuje!

[Ciri]

Złapała go za ramiona i obróciła w swoją stronę. Silnie i boleśnie.
- Posłuchaj mnie. Wiem, że mówiłam ci, że to niemożliwe, ale... Jak widać ktoś spartolił robotę - widząc jego niezbyt kapujący wzrok, dodała - Jestem w ciąży.

[Megan]

Connor:

Z jego twarzy nagle zniknęły wszelkie emocje. Wpatrywał się w stojącą przed nim dziewczynę, jakby oczekiwał, że nagle ze śmiechem krzyknie "Żartowałam, nabrałeś się!". Ale jakoś, dziwnym zbiegiem okoliczności, nic takiego się nie wydarzyło.
Kiedy wreszcie przetrawił jako-tako tę wiadomość poczuł się okropnie nieswojo. Serce i tak bijące do tej pory szybciej niż normalnie, teraz zaczęło walić jak szalone. Nie miał pojęcia, jak zareagować. To dziwne uczucie, kiedy dowiadujesz się, że zostaniesz ojcem, jednocześnie wiedząc, że właściwie może się to nigdy nie wydarzyć, bo śmierć nie pyta o pozwolenie. Przychodzi i już.
Nadal bez słowa ujął jej dłonie w swoje, po czym... odepchnął ją od siebie, samemu padając na ziemię. Pocisk śmignął w powietrzu tuż nad ich głowami.
Przetoczył się po podłodze, pozostając blisko Ciri i chwycił nóż, który zdążył tam chwilę wcześniej spaść, kiedy drzwi wpadły do środka z niezłym rumorem. Naprzeciwko siebie mieli teraz trójkę asasynów...

[Ciri]

Opanowała się na tyle, by nie wrzasnąć jak dziewczynka. Świadomość, że była odpowiedzialna za nie tylko swoje życie wcale nie pomagała Ciri opanować się. Jednocześnie wyzwoliło się w niej nowe pragnienie. Żyć. Żyć za wszelką cenę. Rzuciła szybkie spojrzenie na Connora. Była bez broni, całkowicie skazana na jego łaskę. Chyba, że zaryzykowałaby przemianę. Jeśli dziecko nie byłoby wilkokriwste, rozerwałoby ją od środka. Jeśli byłoby, przemieniłoby się wraz z nią.
Postawiła wszystko na jedną kartę i przemieniła się, bo moment później na jej miejscu, z łomoczącym sercem i obnażonymi kłami stała wilczyca. Wyglądała inaczej, bo ciąża, w ludzkiej postaci skryta za szerszymi ubraniami, tutaj stała się widoczna.

[Megan]

Connor:

Z niepokojem patrzył na przemieniającą się Ciri. Odetchnął z ulgą, kiedy nie wydarzyło się nic podejrzanego.
Teraz już całą uwagę poświęcił ogólnej sytuacji. Trójka asasynów przed nimi powoli rozchodziła się na boki, jakby chcieli ich okrążyć... Nie! Musi ich być więcej! Trójka nie odważyłaby się tego robić. Mocniej ścisnął nóż, poprawiając pozycję. Nie mógł ich obserwować wszystkich naraz, szczególnie przy węższym polu widzenia.
- Ciri, ich jest więcej - syknął przez zaciśnięte zęby, ostrożnie cofając się do ściany. Najbardziej obawiał się faktu, że w każdej chwili mogą użyć broni palnej. Dlaczego tego teraz nie robią?... Bo ktoś już jest za jego plecami... Odwrócił się w odpowiednim momencie, by sparować ukryte ostrze asasynki. Ktoś inny wycelował broń w stronę Ciri.

[Ciri]

Szarpnęła się w bok, by uniknąć ciosu, ale poskutkowało to tylko tym, że podcięła kogoś innego. Rzuciła się z kłami na coś, co aktualnie było najbliżej, czyli czyjś nadgarstek. Przytrzymała i pociągnęła w dół ostrym ruchem głowy. Owy ktoś wrzasnął, bądź co bądź, pewnie niecodziennie przerośnięty wilk miażdży mu nadgarstek.
Ciri broniła się dosyć skutecznie, ale nie na tyle, by dać sobie z nimi radę. Ciąża ją spowolniła i zmusiła do osłony brzucha, czyli zdarzało jej się marnować cenne sekundy, tylko na zmianę pozycji, by ktoś jej nie kopnął.
W końcu, kiedy zdyszana, bez szans na ucieczkę, próbowała jeszcze kogoś rozszarpać, jakiś asasyn spadł na nią z góry, przygniótł do ziemi i oszołomił kopniakiem ciężkich butów, najpierw w odsłonięte żebra, później w głowę. Potem wystarczyło tylko przytrzymać Ciri. Poczuła ostrze tuż przy karku, celujące w kręgosłup. Jeden ruch, a wbiłoby się w podstawę czaszki, prosto do mózgu.