Tajna baza Asasynów

[Elynn]

-Ale... ale to ich wina!...

[Connor]

Alexandra:

- Nie, to nie ich wina - powiedziała łagodnie, aczkolwiek stanowczo.
- Chodź, wracamy do domu - dodała, widząc, że z pokoju obok ktoś właśnie wychodzi.

[Elynn]

-Ja tego nie mogę tak po prostu zostawić!- krzyknęła, a z jej oczu znów popłynęły łzy. Wyjęła nóż.

[Connor]

Alexandra:
- Musisz - rzuciła chłodno. Po chwili nagle złapała Cate za nadgarstek, starając się to zrobić delikatnie. Odebrała jej nóż.
- Nie baw się tym, bo się skaleczysz - mruknęła gorzko.

[Elynn]

Zdenerwowana wybiegła.

[Connor]

Alexandra:

Pokręciła bezradnie głową. Schowała nóż i pobiegła za nią.

[Connor]

Wprowadzono ich tutaj i zamknięto w celach, naprzeciwko siebie. Asasyni nie byli delikatni. Po chwili też opuścili podziemia bazy, a Walter na odchodnym poinformował, że trochę tu pewnie jeszcze poczekają, bo Wielki Mistrz jest na razie niedostępny.
Connor westchnął, zrezygnowany. Usiadł pod samą kratą, chwytając ją jedną ręką. Zerknął na białowłosą.
- Wszystko okay?

[Ciri]

Spojrzała na niego, a potem rozejrzała sie po celi. Jako dzieciak niemal spłonęła w pożarze domku, razem z siostrą, bo zamknięto drzwi. Nabawiła się więc klaustrofobii. Odetchneła głębiej czując znajomy lęk. Miał on narastać, aż doprowadziłby do momentu, w którym rozwaliłaby sobie głowę o ścianę. Ze strachu. Jedynym możliwym wyjściem stało się wycofanie w głąb siebie. Chciała zamknąc się w swoim umyśle.
-Tak... -chciała coś dodać, ale jej głos wydawał się jakiś obcy.
Usiadła i zaczeła bawić się kawałkiem materiału, obserwując go spod półprzymkniętych oczu, w których gasła samoświadomość. Proces rozpoczęty.

[Connor]

Przyjrzał się jej uważniej. Stwierdził, że coś nie jest w porządku, ale nie dopytywał. Zacisnął mocniej dłoń na kracie w akcie pustej złości.

[Ciri]

Powoli traciła świadomość. Ból posiniaczonego tydzień temu ciała przestał do niej dochodzić. Tak po prostu. Nadal widziała i słyszała, ale wszystko dochodziło do niej jak przez mgłę. Otępiały umysł osuwał się coraz głębiej. Nie pozwoliła sobie jednak na całkowity spokój, by w miarę możliwości móc zorientować się w wydarzeniach.

[Connor]

Z narastającym niepokojem obserwował dziewczynę. Jedyne określenie, jakie przychodziło mu do głowy to to, że zachowywała się, jakby była w transie.
- Ciri...?
Podniósł się, zapierając przy tym na kracie. Drugą rękę również na niej oparł.

[Ciri]

Reakcja na imię. Tylko zareaguj na imię. Wolno spojrzała na Connora upiornie pustymi oczami. Wzrok całkowicie bez wyrazu. Pustka.
Nic innego nie zrobiła. Poza całkowicie nieobecnym spojrzeniem nic nie wykazywało, że coś było nie tak. Może prócz dłoni, od czasu do czasu nerwowo zaciskała je na nadgarstkach, tworząc na nich zadrapania.

[Connor]

- Chole*a, co z tobą? - jej zachowanie zaczynało go przerażać. Wcale nie pomagał do tego fakt, że był zamknięty w dość ciasnej celi. Cofnął się o krok. Czuł, że jeśli się to nie zmieni, to chyba zwariuje.

[Ciri]

Nie zareagowała. Po prostu odwróciła głowę.
Dalej skubała skórę na swoich nadgarstkach. Z doświadczenia wiedziała, że po jakimś tygodniu na nadgarstkach tworzyły się otwarte rany.

[Connor]

Zazwyczaj zachowywał spokój, nawet w podobnych sytuacjach. Ale teraz ewidentnie widać było, że nie radzi sobie ze zdenerwowaniem. Do tej pory więzili go jedynie jego wrogowie. Nie współbracia. Kto na to pozwolił? Przecież podejrzewanie go o zdradę to absurd!
Zaczął chodzić nerwowo po celi w tę i z powrotem. Starał się o tym nie myśleć, w końcu to było wbrew asasyńskiemu Credo. A jednak ciągle wracała do niego jedna myśl - zemścić się na zdradliwym Walterze.
W końcu zrobił coś, czego sam się nie spodziewał. Po prostu strzelił sobie w gębę z liścia. Podziało jak zimny prysznic, z tą tylko różnicą, że było trochę bardziej bolesne. De fakto, ogarnął się i zaczął w myśleć bardziej racjonalnie. Usiadł po turecku pośrodku celi, z twarzą zwróconą w stronę Ciri, przygryzając dolną wargę.