Opuszczona fabryka

[Irina]

Natasha:
Patrzyła na Jane chwilę.
- Faktycznie, to bez znaczenia. W takim razie, nie wykrwaw się. Do niezobaczenia, siostro.
Wyszła z budynku zdecydowanym krokiem, który krył żal.

[Jane]

Zerknęła przeciągle za Natashą. Sama już nie wiedziała, co o tym myśleć. W końcu ona była przecież jej jedyną rodziną. I zdaje się, że przecież za nią chyba wcześniej tęskniła. Tak trochę.
Tyle, że nie przywykła do okazywania takich uczuć.
Z przekleństwem na ustach podniosła z ziemi swój sztylet. Wzięła kilka szybkich oddechów i zacisnęła zęby. Mocno chwyciła rękojeść i wbiła sobie ostrze w ramię. Wyjąc z bólu szarpnęła w dół, otwierając kolejną ranę. Drżącymi palcami zaczęła grzebać w ramieniu. Chwilę to potrwało, ale w końcu mała, siwa płytka trafiła pod jej obcas.
Czemu to zrobiła? Nie wiedziała.
Wątpliwości.
Szybko zajęła się prowizorycznym opatrunkiem na najbardziej krwawiące rany i najzwyczajniej w świecie uciekła, zacierając za sobą ślady.

[Ryan]

Oblizał swoje palce, z błyszczącymi oczyma delektując się smakiem krwi. Smarkacz, chociaż właściwie facet wiekiem niewiele młodszy od Ryana, tyle, że zdecydowanie mniej doświadczony w sprawach ciemniejszej strony tego miasta, patrzył na niego przerażony. Klęcząc, próbował wyrwać się dwóm innym mężczyznom, którzy widocznie dobrze się bawili.
- Błagam, zlitujcie się!... - chłopak niemal robił w gacie ze strachu.
Ryan zamachnął się do kolejnego ciosu. Ich ofiara skuliła się.
- Błagam! - wrzasnął. - Oddam wszystko, dajcie mi tylko tydzień!...
- Nie masz tyle czasu - odparł Ryan.
- Masz pecha, bo kolega zapomniał proszków na uspokojenie - zaśmiał się rudzielec.
- A ty lepiej zamknij ten swój krzywy ryj i bierz się do roboty - odparował wilkokrwisty.
Zwrócił się znów do klęczącego, nachylając się nad nim.
- Zbierzesz cały hajs, wraz z odsetkami, do jutra, albo nie będzie litości - warknął. Tamten chciał jeszcze coś negocjować, ale rozmyślił się, po oberwaniu w gębę.
- Zabierajta mi to stąd - mruknął i przespacerował się po pomieszczeniu, kiedy tamci już znikli.

[Delilah]

Zjawiła się jak zawsze, jakby znikąd. Wyłoniła się z cienia, z lekko kpiącym uśmieszkiem na twarzy. Ciemna koszulka z nadrukiem kociej czaszki przyozdobionej kolorowymi piórami i szara, miękka bluza, sprawiały, że dziewczyna zlewała się z tłem. Całości dopełniały poprzecierane ciemne dżinsy i trampki w ślady kocich łapek. Gdyby zwracać uwagę tylko na powierzchowny wygląd, Iskra sprawiałaby wrażenie całkowicie zwykłej. Ot, jedna z wielu. Przynajmniej dopóki ktoś nie rozpoznałby kształtu noża, pod materiałem albo nie spojrzł w jej oczy. Niezwykłe, bo dwukolorowe. Jedno niebieskie, o kolorze typowo słowiańskim, a drugie zielone. W tej chwili dziewczyna przymrużyła je nieco, patrząc na Ryana z przechyloną nieco głową.
- Lubię, jak robisz z siebie pana i władcę - powiedziała cicho, akcentując ostatnie wyrazy.

[Ryan]

Obejrzał się przez ramię, rozgniatając butem papierosa, którego właśnie rzucił na ziemię. Nie przepadał za paleniem, ale robił to publicznie, bo wzmacniało to jego pozycję. Co prawda, jako, że był wilkokrwistym, inni i tak nie mogli się z nim równać, bali się jego siły i szybkości, oczywiście nie wiedząc, skąd one pochodzą. Dość szybko zyskał wysoką rangę w swojej grupie i nie wyglądało na to, by ktoś chciał mu zagrozić, ale i tak używał różnych znanych mu sztuczek, by trzymać podwładnych i wrogów w szachu.
Swoją drogą - papierosy również przydawały się podczas podobnych akcji, jak ta.
- Niech te śmieci znają swoje miejsce - odparł z pogardą, z lekka wypinając przy tym klatkę piersiową. Obrócił się do Del.

[Delilah]

Przewróciła oczami.
- Oczywiście. Nie przeczę - uśmiechnęła się odrobinę kpiąco.
Podeszła bliżej, na moment nie wlepiając w niego wzroku kobry, a omiotła spojrzeniem otoczenie. Nadmierna ostrożność? Być może. Ale wiele razy uratowało jej to życie.
- Masz zamiar siedzieć tu cały dzień?

[Ryan]

- A co mam robić?- mruknął, wzruszając ramionami. Zaciągnął się powietrzem. Krew. W tym pomieszczeniu było ją czuć szczególnie mocno. Miał jej też jeszcze sporo na dłoniach. Chyba rzeczywiście powinien stąd wyjść. Ten zapach działał na niego mocno pobudzająco.
Było tak jak mówił Rudy - nie wziął dzisiaj proszków uspokajających, które wciskała mu River i żeby zachować jako taką świadomość i samokontrolę powinien unikać potencjalnych "alergenów".
Udawał, że nie widział, że Iskra się z niego podśmiewuje, ale zostawił ten dumny ton i wrócił do tradycyjnego "nic mnie to wszystko nie obchodzi".

[Delilah]

Prychnęła.
- Też pytanie. Jakbyś się ze mną nudził - puściła do niego oko.
Ruszyła przed siebie, ku wyjściu, miękkim krokiem, przez co wydawała się odrobinę nierzeczywista.

[Ryan]

- Okaay... Co w planach na dzień dzisiejszy? - mruknął, wsadzając ręce do kieszeni. Rozejrzał się na boki, od niechcenia, próbując sobie przypomnieć, czy nie miał jeszcze czegoś do załatwienia.
A, chrzanić to wszystko i tak mu się już dzisiaj nic nie chce.
Kopnął kawałek gruzu, leżący mu akurat na drodze i również wziął na cel drzwi.

[Delilah]

- Hmm... - zamyśliła się.
- Możemy się przejść, zawsze znajdzie się ktoś, komu możnaby skopać dupę.
Spojrzała w jego stronę pytająco.

[Ryan]

- Neeh... Znudziło mi się okładanie typków, którzy nie potrafią się nawet obronić. Nie ma zabawy z takim - mruknął, krzywiąc się.

[Delilah]

- Dobrze, Panie Mądralo, znajdź nam inne zajęcie. Nie lubię się nudzić.

[Ryan]

Stanął przed dziewczyną, opierając się ręką o futrynę i tym samym zagradzając jej przejście.
- A gdyby tak obudzić wreszcie naszą drugą naturę i wybrać się na prawdziwe polowanie? - szeroki uśmiech oraz błyski w oczach sugerowały, że w wyobraźni już widział siebie goniącego za jakimś jeleniowatym i zatapiającego kły w karku ofiary.

[Delilah]

Prychnęła.
- Nie masz ze mną szans w tej dziedzinie. Ale spróbuj, słonko.
Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Raczej mało było rzeczy, w których wyprzedzałaby Ryana, ale polowała odkąd odkryła zwierzę wewnątrz siebie, czyli od ponad dziesięciu lat.
- Ale River nie może się dowiedzieć i bez tego dostaje apopleksji na nasz widok.

[Ryan]

- Ja nie mam zamiaru się jej spowiadać - rzucił, coraz gorzej kryjąc podekscytowanie. Właściwie to nie pamiętał, kiedy ostatnio był na polowaniu. Nie miał też w planach konkurowania z Iskrą, po prostu chciał się wreszcie rozerwać, z dala od hałaśliwego i śmierdzącego miasta.
Ale skoro sprawy się tak miały...
- Challenge accepted - oznajmił z zadziornym uśmieszkiem.