Lasek

[Irina]

Prychnęła.
-Zaczynasz mnie drażnić, szczeniaku. Mnie sie nie drażni - warknęła.
Nagle jej postawa zmieniła się. Wcześniej wydawała sie być nieco przestraszona i zdezorientowana bólem, teraz okazało się, że to wszystko było tylko grą. Fakt, postrzelili ją, ale bywała w gorszych sytuacjach.
Nadal nie wyjmowała żadnej broni, może dlatego, że potrafiłaby z nim skończyć bez jej użycia.

[Ryan]

Przygryzł lekko własny język, żeby przypadkiem nie odezwać się i nie powiedzieć czegoś nieprzemyślanego. Oddech mu przyspieszył i poziom adrenaliny zdecydowanie się zwiększył.
Gdzieś z tyłu za kobietą, wiatr poruszył gałęziami drzewa. Przypomniało mu to pewien prosty trick. Zaczął powoli, dyskretnie i ostrożnie rozglądać się na boki, tak jak robił to wcześniej. Starał się, by wyglądało go w ten sposób, że czegoś lub kogoś szuka, ale "nie chce by ona to zauważyła". W końcu "dostrzegł to coś lub kogoś, mniej więcej za nią". Przez krótki moment wpatrywał się w punkt za jej plecami, delikatnie zmieniając wyraz twarzy na bardziej pewny siebie, potem szybko odwrócił wzrok "by nie skapnęła się, że ktoś może za nią być". Na jego szczęście znowu zaszeleściły tam gałęzie. Gdyby tylko dała się nabrać... Dałoby mu to chwilę...
Nagle zerwał się i czmychnął na drzewo, podciągając się na coraz wyższe gałęzie i przeskakując na następne drzewa, wybierając miejsca, gdzie było więcej liści, za którymi mógł się ukryć.

[Irina]

Spojrzała za nim krzywiąc się. I gdzie ona znajdzie następnego asasyna? Chciała zdjąć z pleców łuk, ale boląca ręka przypomniała się gdy tylko ją podniosła.

[Ryan]

Przykucnął na jednej z gałęzi, uśmiechając się pod nosem. Tak! Uciekł jej! Eh... "Uciekł"... To tak, jak "stchórzył"!
Nie namyślając się zbyt długo zaczął powoli wracać tą samą drogą, którą przyszedł. Będzie ją śledził, dowie się kim jest i o co jej chodzi, jak prawdziwy asasyn...
Nagle usłyszał cichy trzask i ze zdziwieniem zauważył, że siedzi na ziemi. Chwilę później dotarł do niego ból, coraz bardziej narastający. Powstrzymał się od krzyku. Zerknął na nogę, chyba była złamana, bo nie mógł nią poruszyć. Spojrzał w górę. Jakim cudem on, mistrz wspinania się na drzewa, mógł wybrać nie tę gałąź, co trzeba i do tego spaść, w ten sposób?...
Kiedy podniósł głowę, spostrzegł koło siebie Lloyda. Ale zamiast robić mu wyrzuty, że pojawił się zbyt późno, zawstydził się jeszcze bardziej. Taki z niego, ku*wa mać, asasyn...
Lloyd pochylił się nad chłopakiem i uważnie obejrzał jego nogę. Była złamana. Cicho westchnął. Sam chciał śledzić tajemniczą kobietę, ale cóż... Nie mógł winić Ryana, że też miał ochotę to zrobić.

[Irina]

Tymczasem można powiedzieć, że myśliwi stali się zwierzyną. Irina postanowiła ich śledzić. Z tym, że pewniej czuła się na ziemi, więc naciągnęła na głowę obszerny kaptur i niem jak duch przemknęła się za asasynami. Zatrzymała się ze złosliwym uśmiechem obserwując chłopaka. No cóż, chciał ją śledzić, to teraz ma.
Martwił ją trochę ten starszy asasyn. Nie wydawał się taki głupi. Irina powstrzymała się od głębokiego westchnięcia. Ta robota nie miała być taka prosta.

[Ryan]

Lloyd podniósł się na chwilę i rozejrzał się dookoła, ale nie dostrzegł Iriny. Nie był wilkokrwistym, więc nie mógł jej wyczuć. Wziął gałąź, razem z którą spadł chłopak, połamał ją i użył jako usztywnienia, związując pasami materiału, wyrwanego z własnej koszulki. Szczęście w nieszczęściu, że złamanie nie było otwarte.
Zerknął bezradnie na swojego podopiecznego. Powinien zabrać go do szpitala, ale nie mógł. Policja na pewno szukała już młodego zbiega. Nie miał innego wyjścia, jak zabrać go do któregoś z asasyńskich lekarzy. Ale tu znowu był problem. Był niemal pewien, że tamta będzie siedzieć im na ogonie. Musiał być bardzo ostrożny, chociaż nie wiedział, w jaki sposób ma się pozbyć Iriny. Łatwo nie będzie, zwłaszcza z chłopakiem na rękach. Nie mógł go przecież zostawić, w tym towarzystwie. Ryan cicho jęknął z bólu, kiedy nauczyciel go podniósł. Nie rozmawiając ze sobą, ruszyli w stronę miasta. Lloyd chciał na razie zanieść go do swojego mieszkania, liczył, że tam będzie bezpieczny, dopóki on nie sprowadzi pomocy.
Szedł powoli, młody wilkokrwisty ważył jednak swoje, a mężczyzna musiał cały czas oglądać się i upewniać, że nie zostanie napadnięty od tyłu.

_____________________
Nah, jeśli ona chce ich szybko dopaść, to powinna chyba teraz. Potem w mieście byłoby ciężko. (czytaj, nie chce mi się pisać w blokach i opisywać tej całej pierwszej pomocy, o której nie mam pojęcia xD)

[Irina]

Hej, Raisa, wymykają ci się! Zmień się wysyłamy psiaki. Trochę cie poszarpią.
Niemal podskoczyła słysząc głos w swoim uchu. Och, przecież miała tam komunikator. Potwierdziła i przemieniła się.
Po chwili usłyszała ciężki tupot łap i warczenie. Przyczaiła się przy ziemi. Wpadły na nią cztery przerośnięte kundle, wyglądem przypominające nieco pitbulla, ale lepiej owłosionego i nieco cięższego. Przyspieszyła tak, by znaleźć się sporo przed asasynami.  Psy biegły za nią. Nastawiły się na nią. Wypadła na ścieżkę i tam rozpoczęła się walka. W krótkim czasie dwa psy leżały na ziemi tarzając się we własnych wnętrznościach, a resztę ktoś odwołał. Irina upadła na ziemię. Jak przez krwawą mgłę widziała zbliżającego się starszego asasyna. Zmarszczyła brwi słysząc ciche pikanie. Zaskowyczała przeciągle uświadamiając sobie, jak w bardzo kiepskim położeniu się znajduje. Ciała psów wybuchły z hukiem, a siła wybuchu rzuciła nią o najbliższe drzewo. Już przemieniona leżała na ziemi krwawiąc obficie. Jęknęła cicho usiłując się podnieść.

[Ryan]

Znajdowali się już blisko, kiedy Irina rozprawiała się z psami. Widzieli to starcie spomiędzy drzew, ostrożnie podchodząc. Lloyd w ostatniej chwili przed wybuchem schował się razem z Ryanem za starym, wielkim drzewem, diabli wiedzą, skąd domyślając się, co za chwilę nastąpi.
Posadził chłopaka na ziemi i wyjrzał z kryjówki, żeby zorientować się w sytuacji.
- Trzeba jej chyba pomóc.
- Zwariowałeś? Nie wiesz nawet, kim ona jest!
- Mam nadzieję się dowiedzieć.
Ryan prychnął cicho, tak żeby jego opiekun nie zauważył. Nie ufał kobiecie w ogóle i pomysł Lloyda niezbyt mu się podobał. Może dlatego, że to on sam chciał ją "przebadać" i udowodnić, że nie jest takim nieudacznikiem, na jakiego wyszedł moment wcześniej. Tak, czy siak zaryzykował przemianę w wilka. Nie zmniejszyło to bólu, ale przynajmniej jakkolwiek mógł poruszać się o własnych siłach. Podreptał, kulejąc, za blondynem, który zdążył już skierować się w stronę rannej, oczywiście wcześniej upewniwszy się, że więcej nikogo w pobliżu nie ma.

[Irina]

Zacisnęła rękę w pięść. Widząc zbliżających się asasynów cofnęła się gwałtownie w tył, pokazowo usiłując wturlać się w jakąś jamę.
Z trudem podniosła się na klęczki, a potem, oparta o drzewo, na nogi. Spojrzała na starszego asasyna w miarę przytomnie, chociaż obraz rozmywał  się jej przed oczami. Wszystko przez ból, bo na lewym przedramieniu utworzyło się solidne poparzenie. Szczęściem, gorąco nie dosięgło twarzy.

[Ryan]

Lloyd, a właściwie obaj, zmierzyli ją wzrokiem, powoli podchodząc na odległość niecałych dwóch metrów. Wilkokrwisty zatrzymał się jednak pół kroku za mężczyzną, starając się cały czas utrzymywać tylną prawą łapę w tym samym położeniu.
- Kto cię ściga i czego chcesz od asasynów? - Lloyd zażądał odpowiedzi, z chłodnym wyrazem twarzy. Nawet jeśli była świetną wojowniczką, miał nad nią przewagę. Zdecydowanie był od niej starszy, więc posiadał dłuższą praktykę w walkach, był bardziej doświadczony. Do tego zdrowy i uzbrojony w ukryte ostrze i kilka innych noży, schowanych pod kurtką.

[Irina]

Irina skuliła się, jakby ją uderzył.
-Nie wiem kto i dlaczego mnie ściga. Nie pamiętam nic sprzed tego roku. Obudziłam się gdzieś gdziebyło koszmarnie zimno i zaopiekował się mną człowiek, który kazał mi znaleźć asasynów, bo jak powiedział, należy do tego zakonu. Tłumaczył mi kredo i chciał nauczyć walczyć ale okazało się że już umiem.
Między kolejnymi zdaniami robiła dłuższe przerwy a jej oczy stawały się coraz bardziej nieobecne.

[Ryan]

- Kim był ten człowiek? - zapytał Lloyd podejrzliwie, głęboko skrywając fakt, iż właściwie niemal już jej uwierzył.
Ryan - wręcz przeciwnie. Z pełnym zapałem wdrażał w życie nauki, które od małego mu wpajano. Usilnie wpatrywał się w kobietę, chcąc odczytać jej ukryte intencje, dostrzeć coś, co by ją zdradziło, upewnić się, że słusznie ją podejrzewa. No i oczywiście, by móc potem przedstawić jakieś dowody, bo podejrzewał, - krótkie zerknięcie na Lloyda - że jego opiekun może się tym razem zachować mało rozsądnie.
Fakt, Irina była ładna, a nie ma co ukrywać - z tego, co wilkokrwisty wiedział, starszy asasyn do tej pory jakoś szczególnie nie oglądał się za przedstawicielkami płci pięknej, ale to chyba już najwyższy czas, czyż nie?
Do tego, dama w opałach... Ryan zaśmiał się w duszy. Irina była, hmm... trochę młodsza od Lloyda, ale chętnie spróbowałby ich zeswatać... Ekhmm... Oczywiście, gdyby nie to, że ona była podejrzana.

[Irina]

//Różnica wieku xD Trafiłaś w sedno, wiesz? Ponieważ gdyż, Irina uważająca że "miłość jest dla dzieci" chce byc dzieckiem wobec starszego od niej o 10 lat faceta, który na dodatek był jej nauczycielem przez czas treningu. I który nauczył ją zabijać. I z którym miała romans, o którym krążyły co prawda plotki, ale gdyby im go udowodniono oboje wylądowaliby na Syberii albo gorzej.

[Ryan]

// A ja tam ni wiem xD
To jest tylko punkt widzenia Ryana.

[Irina]

//Bardzo trafny punkt widzenia.

-Nie przedstawił mi się. Powiedział, że to niebezpieczne, bo gdyby mnie dorwali to mogłabym go wydać. Zresztą, już po wszystkim. Zabili go - drgnęła niespokojnie, skutecznie grając poruszoną śmiercią.
Zerknęła na Ryana. Cwany szczeniak, byłby z niego szpieg. Ale jeszcze wiele treningu musiałoby być przed nim.