Kręte uliczki

[Jon]

Nareszcie ją puścił i cofnął się o parę kroków. Co mu po tej dziewczynie, skoro i tak nie może się od niej niczego dowiedzieć?
Oparł się plecami o ścianę budynku. Do tej pory miał jeden cel - odzyskać woreczek. Ale jak miał to niby teraz zrobić?
I co z sobą począć?

[Fox]

Otrzepała się, spoglądając na Jona z ukosa. Rzuciła pełne wahania spojrzenie na siatkę, ale zrezygnowała. Mogłaby się zsunąć.
Uniosła nieco głowę i jeszcze raz rzuciła nieznajomemu badawcze spojrzenie.

[Jon]

Wyrwało mu się westchnięcie.
Zerknął przypadkiem w kierunku dziewczyny i dopiero teraz dostrzegł, że ta mu się cały czas przygląda i lekko się speszył. Jakby spodziewał się, że ta, uwolniona, nagle zniknie na najbliższym dachu, zamiast tu zostawać.
- I co się gapisz? - burknął.

[Fox]

Odruchowo "położyła uszy po sobie", zazwyczaj tak reagowała na taki ton.
- Już mnie nie ma - mruknęła tylko.
Wspięła się na siatkę, po czym udało jej się stanąć na czymś w rodzaju wzmocnionej metalowej góry owej siatki. Zaryzykowała karkołomny skok i zawiesiła się na najbliższym poobtłukiwanym parapecie. Stamtąd, wysokim podskokiem zaczepiła dłońmi o metalową blachę stanowiącą pokrycie dachu. Gdyby nie miała skórzaych rękawic bez placów, już dawno prawdopodobnie porozcinałaby sobie dłonie.
Już na dachu przystanęła, niezdecydowana. Wrócić do Petera? Nie chyba nie. A może jednak, uniknąć kary, za nieobecność.

[Jon]

Przyglądał się dziewczynie z mimowolnym podziwem... Krótki przebłysk, déjà vu. Jakby... Już kiedyś widział coś takiego... Ale nie mógł nic więcej sobie przypomnieć, bo każda próba przynosiła odwrotny skutek.
Ponownie westchnął.
Zsunął się po ścianie i podciągnął kolana pod brodę. Zdjął z szyi łańcuszek, który przy poprzednim napadzie, schowany w wewnętrznej, dobrze zakamuflowanej kieszeni, uszedł uwadze młodych złodzieji. Wisiorek był w ksztalcie połówki serca. Z jednej jego strony doklejona była malutka fotografia jakiejś dziewczyny. Jon nie pamiętał, kim ona była, kim była dla niego. Widocznie jednak kimś ważnym. Ale raczej nie żoną - gdy się obudził wtedy, w chacie, nie miał obrączki na palcu.

[Fox]

Ostrożnie, sobie znanymi drogami znalazła się na ulicy. Zerknęła w stronę tamtej uliczki, zastanawiając się co zrobił obcy. Wsadziła ręce w kieszenie, po czym ruszyła do swojego mieszkania. Chociaż mieszkanie to za duże słowo. Jeden pokój, kuchnia i mikroskopijna łazienka. Ale to były zaufane cztery kąty, Peter nie wiedział, gdzie się znajdowały.
Czo teraz? Jon będzie ją śledził? Bo to chyba najrozsądniejsze.

[Jon]

// Dobry pomysł xD
Tylko rozkminiam właśnie, czy on jest aktualnie świadom swej wilkokrwistości, czy niekoniecznie xD

[Fox]

//Chyba raczej wie. Bo to już świadomość organizmu, nie pamięć umysłu.

[Jon]

// Taaa... Ale wcześniej zrobiłam odwrotnie z Erickiem xD

Nigdy się nie poddawaj. Nie ważne, w jak beznadziejnej sytuacji jesteś. Zawsze walcz do końca.
Czyje to słowa?... Nie ważne!
Zacisnął palce na medaliku. Wstał i wrzucił go do kieszeni. Rozejrzał się dookoła i zaryzykował obejście siatki. Nie zamierzał skręcić sobie karku, podążając tą samą drogą, co Fox.
Parę uliczek dalej, kiedy zaczął już myśleć, że się zgubił, nareszcie trafił na zapach dziewczyny. Na szczęście, tym razem nie łaziła po dachach i mógł spokojnie pójść jej tropem.
Zatrzymał się przed mieszkaniem, niezdecydowany, co robić dalej.
Naciągnął kaptur, wsadził ręce do kieszeni (wszyscy moi faceci to dresy xD) i postanowił w końcu poczekać, trochę poobserować, stojąc w cieniu bramy.

[Fox]

W chwilach takich jak ta cieszyła się niemożliwie, że jej mieszkanie znajduje się na parterze, wtaczanie się po schodach w takim stanie byłoby koszmarem. Otworzyła drzwi i weszła do środka. Zapaliła światło w pokoju i otworzyła okno i zatrzymała się opierając dłonie o parapet. Rozpuściła włosy szybkim ruchem, po czym, zrzuciła z siebie bluzę, zostając w samym podkoszulku.
Odeszła od okna, wdychając z zadowoleniem chłodne powietrze. Poczłapała do łazienki, zabierając ze sobą świeże ubrania i szybko wlazła pod prysznic, ignorując fakt, że zostawiła niedomknięte drzwi i otwarte okno. Instynktownie wiedziała, że zamknięcie się w tak małym pomieszczeniu byłoby głupie. Niestety jej instynkt zawiódł, bo zapomniała, że przez otwarte okno całkiem łatwo moznaby się dostać do środka, mimo tego, że zamknęła drzwi.

[Jon]

// Naczy się, że Jon ma teraz wparować jej do mieszkania?

[Irina]

//Naczy się, tak jakby ja planu nie mam, rób po swojemu xD

[Jon]

// Naczy się, można by w sumie nad jakimś planem pomyśleć, byłoby ciekawiej.

[Irina]

//Już ty mi tu oczu nie mydl, powiedz tylko że ci się nie chce xD

[Jon]

// A niech to, przejrzała mnie!
Ale poważnie, coś mi ostatnio z myśleniem bywa gorzej.