Dom myśliwego

[Ciri]

- Nie kłam. Uzależniłam się od przeciwbólowych, wiem ile kosztuje taki głód. Wczoraj z radosnym uśmiechem zaproponowałeś mi ćpanie.
Uśmiechnęła się lekko.

[Connor]

Zaklął pod nosem. I wziął się za gryzienie wargi. Głupio było mu teraz wyciągać prochy, ale pokusa była coraz silniejsza, a jego dawna silna wola straciła już na sile. Dużo kosztowała go ta wewnętrzna walka.
Nie chciał pokazać Ciri, że całkiem się stoczył.

[Ciri]

- Connor... - usiadła obok niego.
- Dasz sobie radę.
Delikatnie dotknęła jego twarzy.

[Connor]

- Dzięki - spuścił wzrok i wlepił go w podłogę. Jednocześnie delikatnie ujął jej dłoń i powoli opuścił, kładąc między nimi, nadal jednak nie puszczając.


_______________
Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, ale...
Może w końcu przestać im utrudniać życie, dla odmiany? xD

[Ciri]

//Przydałoby się xD To takie biedne ludzie teraz są.

[Ciri]

- Przepraszam - zaczęła cicho, nie pozwalając sobie na umilknięcie - Przepraszam za to, że uciekałam chociaż cię kocham. Za to, że nie potrafię stworzyć normalnego związku. Za to, że nie mówiłam ci prawdy, sądząc, że tak będzie lepiej. Za to, że nigdy nie było lepiej. Przepraszam za to, że tyle razy cie skrzywdziłam. Przepraszam za wszystko, za każdy dzień.
Nie potrafiła teraz na niego spojrzeć, więc siedziała tak, z pochylona głową. Nie zapytała o to, czy jej wybaczy, bo tyle tego było, że wybaczenie mogłoby być niemożliwe. A nie wiedziała, jak poradziłaby sobie z odmowną odpowiedzią.

[Ryan]

Connor:

- Wiesz... - powiedział, podnosząc głowę - Żadne z nas nie było perfekcyjne. Mamy swoje wady i zalety. To nic niezwykłego. Nie ma ludzi, którzy nie popełniają błędów. Najważniejsze jest żeby wybaczać tym, którzy żałują.
Przysunął się bliżej niej i objął ją ramieniem.
- Kocham cię i do chole*y, nic tego nie zmieni.
Nagle coś sobie przypomniał.
- Ale mogłabyś mi powiedzieć, co łączy cię z tym całym Tonym? - tym zdaniem schrzanił tę piękną atmosferę, jaką dopiero zbudował. Albo raczej ją rozładował - przecież taka mała zazdrość bywa urocza. (xD)

[Ciri]

Nie wytrzymała i zaczeła się śmiać. Dopiero po dłuższej chwili udało jej się opanować.
- Jest moim przyjacielem. Najlepszym. Przeszliśmy, na prośbę Dannyla Rytuał Złączenia, jeszcze w Rezerwacie. Możesz mówić co chcesz, ale ja sądzę, że on działa, w każdym razie, na odległość wiem, kiedy dzieje mu się krzywda, kiedy jest bliski śmierci, a kiedy szczęśliwy.
Uratował mi życie wiele razy, poszedł za mną do wojska, wiele poświęcił dla mnie. Kocham go, ale nie tak jak ciebie. Poza tym, uwielbiam jego dzieci i kłócę się z jego żoną.

[Jane]

Connor:

Pokiwał głową. Jemu do śmiechu jakoś nie było.
Jedna jego ręka, dążąc, zawędrowała powoli do kieszeni i zacisnęła się na foliowej torebeczce.

[Irina]

Ciri:
- Nie dąsaj się - mruknęła.
-Jakkolwiek bywało wesoło, to nigdy nie było i nie będzie nic poważnego. A może tym razem to ja o kimś nie wiem?
Uniosła brwi rzucając mu uważne, lekko rozbawione spojrzenie.

[Jane]

Connor:

- Tak. Czeka za drzwiami, gotowa przybiec na moje zawołanie, by mnie wyściskać i wycałować - rzucił, siląc się na humor.

[Irina]

Ciri:
- Masz psa? - tak jej się skojarzyło.
- Niezależnie kim bym była, zrobiłabym jej krzywdę. Zapamiętaj sobie, że jesteś mój - uśmiechnęła się delikatnie, ale mówiła poważnie.

[Jane]

// Mi też to się z psem skojarzyło xD

Connor:

Również lekko się uśmiechnął ale zaraz spoważniał, wlepiając znowu wzrok gdzieś przed siebie.
- Czułbym się nie fair wobec ciebie... - zaczął - Wtedy, kiedy zniknęłaś... Próbowałem być z inną. Naprawdę chciałem zapomnieć, ale nie dałem rady. Ten związek bardzo szybko się rozpadł.
Zrobił chwilę przerwy.
- Nigdy ci nie mówiłem (nawet jeśli mówił, to uznajmy, że nie mówił xD), ale przed tobą też kogoś miałem. Wtedy było bardziej na poważnie. Nie wiem, czy akurat to ma dużą wagę, czy jest bez znaczenia, ale po prostu mam dość tych wszelkich tajemnic, niedopowiedzeń...
Znów przeniósł wzrok na Ciri.

[Irina]

Ciri:
- Co się z nią stało? - zapytała cicho, nie bardzo wiedząc, czy może sobie na to pozwolić.

[Jane]

Zadrżał. Rozpamiętywanie tego nadal jeszcze go bolało. Bo to była jego wina.
- Nie bój się, nie stanowi dla ciebie rywalki - nie chciał wprowadzać grobowej atmosfery. Sam też by się w niej źle czuł.
- Nie żyje. Złoty strzał... Przeze mnie... Wtedy też ćpałem. Wciągnąłem w to i ją. Miała jeszcze tyle życia przed sobą, kochającą rodzinę. Wierzyła, że mi pomoże, a stało się odwrotnie...
Wyciągnął dłoń z kieszeni, zostawiając woreczek w spokoju.